Hoe wil je het relativeren? In de zin van 'zij doen wat zij willen, wij wat wij willen en geloven'? Of meer van 'het is fictie, een sprookje? De grens wordt dan al vaag en staat steeds meer toe. Als je nu HP leest, en daarna een boek over magie en daarna over hekserij en iets als (maar dan zonder de benaming) wicca tegenkomt, wanneer zeg je stop?

Mojo, met die redenering kun je ook Klein Duimpje niet meer lezen.

Ja, dat klopt wel, wat dat betreft leven we wel met veel grijze gebieden. We weten veel niet. Maar juist daarom vind ik wel dat je bepaalde grenzen moet stellen. In LotR bijv gaat het meer om een volwassen sprookje, om de strijd voor een magisch voorwerp en met als doel het te vernietigen, en HP staat magie in het middelpunt, juist om het te leren en er bedreven in te worden. Dat vind ik bijvoorbeeld al een verschil.

ik weet niet of dat nou HET verschil is tussen LotR en HP. Immers, de ring is niet hét magische voorwerp, maar het is het voorwerp waarmee het kwaad aan de macht kan komen.
Er wordt dus niet zomaar een magisch voorwerp vernietigd, maar de kwade macht wordt vernietigd. Dat is wel even wat anders.
Nog sterker: als je 'magie' wilden vernieting had Gandalf ook vernietigd moeten worden. Dat werd hij niet. Sterker nog, Gandalf hoort aan de goede kant.

Ben het wel met je eens dat er verschil zit tussen LotR en HP, zoals ik eerder al heb opgemerkt

Hoe wil je het relativeren? In de zin van 'zij doen wat zij willen, wij wat wij willen en geloven'? Of meer van 'het is fictie, een sprookje? De grens wordt dan al vaag en staat steeds meer toe. Als je nu HP leest, en daarna een boek over magie en daarna over hekserij en iets als (maar dan zonder de benaming) wicca tegenkomt, wanneer zeg je stop?

Ja, dat klopt wel, wat dat betreft leven we wel met veel grijze gebieden. We weten veel niet. Maar juist daarom vind ik wel dat je bepaalde grenzen moet stellen. In LotR bijv gaat het meer om een volwassen sprookje, om de strijd voor een magisch voorwerp en met als doel het te vernietigen, en HP staat magie in het middelpunt, juist om het te leren en er bedreven in te worden. Dat vind ik bijvoorbeeld al een verschil.

Het is wel lastig, want zo kom je ook op discussies dus over films. Als er gevloekt wordt in een film, gaat die dan uit? Wordt er geschoten, komt er geweld in voor? Als het gaat om dingen als overspel, lust, horror en puur geweld om te pijnigen en wie weet wat nog meer, waar ligt de grens? Een film als Saw wil ik niet zien, net als heel veel andere horrorfilms niet.

Ik heb hem ondertussen helemaal gekeken, ben wel benieuwd op welke manier jij hem verhelderend vond.

Het gaf mij veel meer inzicht in de manier waarop de thema's van HP zijn uitgekozen. Het thema 'liefde' bijvoorbeeld, maar ook waarom alles zich afspeelt in bossen enzo. Ik dacht dat dat vooral te maken had met het magische, maar zij blijkt ook enorm van bossen te houden (het kan ook beiden natuurlijk).

(ik moet zeggen: het is alweer een tijdje geleden dat ik 'm gezien heb, hoor)

ben er nog niet helemaal uit wat haar uitspraken rondom het geloof voor mijn interpretatie van haar boeken betekenen...

Ik ook niet .

Zou je het dan ook niet gewoon als ontspanning mogen lezen, als je weet dat er zulk soort dingen in staan, maar die kunt relativeren? (En dan bedoel ik niet dat je gelijk een boek over satanisme moet gaan lezen)

Verder, lijkt het lezen van HP ook niet op het kijken naar films? Wanneer is het kijken van een film ontspanning, en wanneer kan het echt niet meer door de beugel? Voor mij is het een groot grijs gebied. Wat kijk/lees je wel, en wat mag je van jezelf niet?

Zou je niet denken dat als God het beoefenen van magie verbiedt - stond er niet ergens dat Hij er een afschuw aan had? - Hij het ook niet graag zou hebben dat je er boeken over gaat lezen, waarbij het over niets anders dan magie gaat? Afgezien van de dingen als relaties en liefde enzo.

Waarde lezer, ik ben één van de grootste fans van de boeken In de Ban van de Ring en De Hobbit. Ook was ik groot fan van de Harry Potter boeken.

Een paar jaar geleden vond ik het allemaal occult en gooide alles weg.
Nu koop ik weer alle Tolkien boeken en lees weer Harry Potter, ik vind het práchtige boeken (vooral Harry Potter deel 3! Deel 6 en 7 moet ik nog lezen).


Mijn vraag is niet nieuw, er is al veel over gezegd... Maar wat vinden jullie? Zijn de 'In de Ban van de Ring' en 'Harry Potter' boeken goed of slecht of iets anders?

In beide gevallen kan ik me enkel op de films baseren, de boeken heb ik niet gelezen.

Wat betreft Lord of the Rings: hier is behoorlijk duidelijk dat alles in een fantasie-wereld plaatsvindt. Dat er dan magie (of hoe je het noemen wilt) in zit is wat mij betreft geen probleem, aangezien de fantasie zo duidelijk is.

Ongeveer hetzelfde geldt voor Chronicols of Narnia, dat is overduidelijk een sprookje.

Wat betreft Harry Potter vind ik persoonlijk de scheiding tussen realiteit en fantasie erg vaag. En dát vind ik niet goed, want dat kan kinderen (de oorspronkelijke doelgroep) een verkeerd beeld geven of magie (iets waarvan God in de bijbel stelt dat we dat niet moeten beoefenen).

Overigens heb ik eens gelezen dat HP een erg Christelijk thema heeft met duidelijke parallellen met de bijbel, maar dat dat pas duidelijk is als je alle 7 boeken gelezen hebt en het verhaal als een groot geheel beschouwt. Daar kan ik zelf dus niet over oordelen, aangezien ik de boeken nooit gelezen heb en bij de films halverwege deel 3 ben afgehaakt

Tolkien lijkt mij duidelijk: hij was een gelovig christen (is o.a. van invloed geweest op de bekering van C.S. Lewis) en The Lord Of The Rings zit zo vol met christelijke parallellen (om nog maar te zwijgen van de Silmarillion) dat ik er moeilijk bij kan hoe dat occult zou zijn. (Zie voor een uitgebreide analyse http://www.bethinking.org/who-are-you-god/advanced/chronicles-of-heaven-unshackled-part-1-the-lord-of-the-rings.htm)

Wat bedoel je eigenlijk precies met occult? Wanneer is een boek goed, wanneer is het slecht? Dat lijkt me belangrijk om eerst op in te gaan.

Harry Potter vond ik eerlijk gezegd nogal puberaal (zowel de films als de boeken) maar goed, misschien wordt dat verder in de serie minder, ik heb maar één boek deels gelezen.

Maar goed, wie ben ik, ik vind Dostojevski briljant...

De schrijfster van de Harry Sn(P)otter boeken gaat ook naar de kerk. Naar de Chruch of Scotland (Das Anglicaans).

Hmm boeiend, een dergelijke discussie heb ik al eens eerder opgestart maar dan meer algemeen. Ik ben groot van van Tolkien en heb (op deel 7 na) ook alle HP boeken gelezen.

Van Tolkien: wat Ulcridus zegt (jaja ik reageer nog op die mail) was Tolkien overtuigd christen, echter zei hij zelf altijd dat de symboliek waar Ulcridus op doelt niet doelgericht in het boek geschreven is. Dat het erin gelezen kon worden daar was hij het wel mee eens maar hij heeft het primair als een gewoon leuk boek geschreven, grotendeels vanuit zijn studie (prof in Angelsaksische taal en cultuur, later ook prof Engelse taal en cultuur, hij was geinterreseerd in onder andere de noorse mythologie) deze invloeden vind je in zijn boeken ook veel terug.

Narnia is echer een ander verhaal: Lewis heeft dit volgens eigen zeggen ook geschreven als een kinderboek met daarin het evangelie op een eenvoudige manier ingelegd. Daarnaast zitten ook hierin veel verwijzingen naar de bijbel, alleen dan bewust gedaan in tegenstelling tot in LotR. Ik vind het er hier alleen af en toe iets te dik bovenop liggen (vooral als Aslan dood gaat in het eerste boek)

Harry Potter is een ander verhaal, in eerste instantie lijkt het sowieso een gewoon fantasyboek en wat Proeme zegt is er geen duidelijke lijn tussen feit en fictie. Rowling de schrijfster zegt pas na het zevende boek christen te zijn en ook pas in dat boek schijnt het er meer bovenop te liggen. Dat laatste boek heb ik niet gelezen omdat ik er na deel zes eerst klaar mee was (het heeft zoals Ulcridus zegt een puberaal karakter en de diepgang van Lewis, Tolkien of iemand als Pratchett zit er niet in). Misschien moet ik deel 7 toch nog maar eens lezen...

In elk geval denk ik niet dat er iets mis mee is, ongeacht of er de christelijke boodschap in zit; zolang je je bewust bent van het feit dat je fictie leest maakt het volgens mij niet uit of je Dosto, Hermans of Rowling leest...

Iets waar ik (om even op M's laatste alinea in te gaan) de laatste tijd steeds meer achterkom is dat de huidige literatuur wel in bijna alle gevallen een agnostisch wereldbeeld hanteert. Ingrijpen van God, voorzienigheid etc. zijn in bijna alle boeken totaal afwezig. Dat heeft m.i. wel degelijk invloed op je gedachtenwereld: want niet alleen in literatuur, ook in film, tv, theater, muziek (oftewel, de hele cultuur) word je zo getraind en ingebed in een bepaald wereldbeeld. Als christen denk ik dan ook dat je daar voorzichtig mee om moet gaan. En vandaar denk ik ook dat LOTR, HP etc. juist van onschatbare waarde kunnen zijn, omdat ze middels een allegorie kunnen wijzen op het feit dat 'onze echte' wereld ook wel eens anders in elkaar zou kunnen zitten...

Daar ben ik het wel mee eens ja. Dit soort boeken zouden kunnen helpen om weer wat meer in beeld te brengen dat er meer is tussen hemel en aarde. En volgens mij lukt dat ook wel aardig. Probleem is alleen dat met name 'magie' populair wordt, en dat is nou net iets waar God niet heel blij mee is.

Ikzelf heb ze alle zeven gelezen, al moet ik zeggen dat ik nu niet zo goed meer weet wat ik ermee aan moet. Maar het blijven leuke boeken.
In boek zeven kun je inderdaad wel iets van een christelijke symboliek herkennen, maar in hoeverre is dat erin gestopt, vraag ik me af?
Verder heb ik voor een ieder die dat wil hier deel zeven in huis liggen, wel in het Engels, maar als studentjes zijnde moeten jullie dat toch aankunnen.

De Engelse is juist cool. Maar dat terzijde

Ik betrek op dit soort dingen altijd Romeinen 14. Als je zelf denkt/voelt/vindt (op basis van wat God zegt natuurlijk) dat het goed is of geen kwaad kan, dan is dat zo.

Wat betreft Harry Potter vind ik persoonlijk de scheiding tussen realiteit en fantasie erg vaag. En dát vind ik niet goed, want dat kan kinderen (de oorspronkelijke doelgroep) een verkeerd beeld geven of magie (iets waarvan God in de bijbel stelt dat we dat niet moeten beoefenen).

Hoezo? Ik neem aan dat elke lezer wel kan bedenken of spreukjes met een toverstokje niet irl kunnen gebeuren...

kinderen ook? dat vraag ik me af. Bij volwassenen ben ik er inderdaad niet zo bang voor.

kinderen ook? dat vraag ik me af. Bij volwassenen ben ik er inderdaad niet zo bang voor.

Ik heb er een hele tijd geleden wel iets over gelezen. Bij tekenfilmpjes als Tom&Jerry blijken kinderen heel goed het onderscheid te kunnen maken tussen echt en fantasie. Bij de nieuwste rages (toen Pokemon en later Harry dus) bleken kinderen dit veel moeilijker te kunnen. Dit wordt vooral gestimuleerd doordat tijdschriften erop inspelen met toverstokjes, doe-het-zelf-magie e.d.. Kinderen gaan steeds meer geloven dat er meer is tussen hemel en aarde en gaan hiernaar op zoek..........

Klinkt best eng eigenlijk!

kinderen ook? dat vraag ik me af. Bij volwassenen ben ik er inderdaad niet zo bang voor.

Ik heb er een hele tijd geleden wel iets over gelezen. Bij tekenfilmpjes als Tom&Jerry blijken kinderen heel goed het onderscheid te kunnen maken tussen echt en fantasie. Bij de nieuwste rages (toen Pokemon en later Harry dus) bleken kinderen dit veel moeilijker te kunnen. Dit wordt vooral gestimuleerd doordat tijdschriften erop inspelen met toverstokjes, doe-het-zelf-magie e.d.. Kinderen gaan steeds meer geloven dat er meer is tussen hemel en aarde en gaan hiernaar op zoek..........

Klinkt best eng eigenlijk!

sterker nog dat is het ook... Toen de laatste HP uit zou komen kwam ik langs de selexyz in de stad en daar stonden toen allemaal kinderen verkleed als heksen, met toverstokken en bezems. Lijkt mij niet goed dat dergelijke dingen hele levens van kinderen gaan overnemen. Kijk ook maar eens naar het haast bezeten zijn door runescape en world of warcraft. Biede fantasy computerspellen die beide verslavend schijnen te werken. Ik had een collega die deed twee dingen in zijn leven: werken en WoW spelen. Van Runescape zijn verhalen bekend dat kinderen op school andere kinderen bedreigden en aanvielen om iets dat in het spel gebeurt was. De grens is dan zo vervaagd dat het niet gezond meer is (en dat geldt helaas ook voor de mens na zijn 15de)

Wat Ulcridus zegt is dus ten dele wel waar; het bepaald bij iedereen deels het beeld en voorzichtigheid is dus geboden. Vraag is in hoeverre dit erg is, waar ligt ook in dit geval de grens?

Wat betreft kinderen, tja het is denk ik van alle tijden Paul van Loon en madam mikmak zijn al jaren populair bij kinderen en ik denk dat je nu het niet meer tegen kunt gaan. Misschien straks bij je eigen kinderen een beetje...

(Ow en dan nog een vraag aan Erick: weet je zeker dat spreuken met toverstokken niet echt gebeuren? check ook de discussie in de agenda onder KO II over geestelijke strijd en dergelijke, het zou namelijk wel eens heel dicht bij elkaar kunnen liggen...)

Ik heb deze documentaire destijds gezien over JK Rowling. Erg verhelderend.

lONTi0_RmRc

LcGVnXueTMY

LcGVnXueTMY

2kxIEax2ZWg

RnGmyRI2l-Y

(Ik weet nu hoe je youtubefilmpjes op het forum moet posten .)

Ik heb deze documentaire destijds gezien over JK Rowling. Erg verhelderend.

Ik heb hem ondertussen helemaal gekeken, ben wel benieuwd op welke manier jij hem verhelderend vond. Het is voor de liefhebber een aanrader om meer te weten te komen van de schrijver Rowling, ben er nog niet helemaal uit wat haar uitspraken rondom het geloof voor mijn interpretatie van haar boeken betekenen...

hahaha, harry potter is gewoon een sprookje. punt

zijn roodkapje en de gelaarsde kat ook occult

btw. ik heb boek nooit gelezen!