Misschien een wat raar onderwerp, maar toch: hoe ga je er mee om als een niet-gelovende bekende van je overlijdt?

Een tijdje terug hoorde ik dat iemand waar ik jaren terug wel mee omging zichzelf heeft omgebracht. Iemand waarvan ik wel redelijk zeker weet dat hij niet geloofde. Wat in me opkwam is een besef hoe onsubtiel de mensenmoordenaar van den beginne toe kan slaan. Maar ik wist behalve dit beseffen eigenlijk niet zo goed wat ik er verder mee aanmoest. Had ik gehoord dat het een mislukte poging was geweest, dan was ik gaan bidden. Maar behalve voor de nabestaanden had ik niet bepaald het idee dat het nog veel zin had dat nu nog te doen, aangezien z'n lot me nu wel behoorlijk bezegeld lijkt .

Nu was dit iemand die redelijk ver van me af stond, maar ik vraag me wel af hoe ik eea ga doen als het een niet-gelovig iemand betreft die WEL dicht bij me staat en waarbij ik ook vanzelfsprekend de uitvaart bezoek. Ik heb in m'n hele leven nog maar 1x een begrafenis meegemaakt, toen ik 11 was ofzo. Ik vraag me nu heel erg af hoe ik bij een uitvaart van een niet-gelovige zal staan als allemaal emotionele mensen om me heen dingen uiten in de trant van "hij is nu op een betere plek" of "moge hij in vrede rusten". En als christen gevraagd worden waar je denkt dat Pietje nu zou zijn en eerlijk antwoord moeten geven...

Hoe gaan jullie hiermee om? 't Is natuurlijk niet zo dat uitvaarten wekelijkse kost zijn, maar ik vraag me wel af hoe je mensen troost kunt bieden zonder de waarheid geweld aan te doen. Ik ken bv iemand wier vader door darmkanker nog een paar jaar over heeft, maar ze geloven niet. Als zij dan troost zoekt bij me... .

ik weet over welke persoon je het hebt, en ik kan zeggen dat ik dezelfde vragen kreeg als jij.
Overigens weet ik dat de bewuste persoon eens de Alphacursus gevolgd heeft, dus dat hij niet geloofd wil ik niet met zekerheid zeggen.

Zelf heb ik 2x een begravenis meegemaakt van mensen waarvan ik niet wist of ze geloven. Wat doe je op zo'n moment? Ik weet het niet. Bij mij was er geen situatie om te zeggen wat je denkt, maar ik zou echt niet weten wat ik in zo'n geval had moeten zeggen...

Excuses dat ik je stuk zo aan flarden knip, maar dat maakt het voor mij makkelijker om een compleet antwoord te geven.

Misschien een wat raar onderwerp, maar toch: hoe ga je er mee om als een niet-gelovende bekende van je overlijdt?

Heel algemeen, om te beginnen: ik bid voor zo iemand. Ik bid trouwens ook voor christenen die overlijden.

Een tijdje terug hoorde ik dat iemand waar ik jaren terug wel mee omging zichzelf heeft omgebracht. Iemand waarvan ik wel redelijk zeker weet dat hij niet geloofde. Wat in me opkwam is een besef hoe onsubtiel de mensenmoordenaar van den beginne toe kan slaan. Maar ik wist behalve dit beseffen eigenlijk niet zo goed wat ik er verder mee aanmoest. Had ik gehoord dat het een mislukte poging was geweest, dan was ik gaan bidden. Maar behalve voor de nabestaanden had ik niet bepaald het idee dat het nog veel zin had dat nu nog te doen, aangezien z'n lot me nu wel behoorlijk bezegeld lijkt .

Ik denk zelf dat het ook nog zinvol is om te bidden voor overleden mensen. Ook weet ik niet zo zeker of zelfmoordenaars linea recta naar de hel gaan. Zelfmoord lijkt me een zonde net zoals "gewone" moord, dat wel. Maar of zo iemand z'n lot bezegeld is betwijfel ik. Daarnaast is het denk ik nog steeds nuttig om ook voor de voor je gevoel hopeloze gevallen te bidden. God laat zich zo nu en dan vermurwen, is mijn indruk.

Nu was dit iemand die redelijk ver van me af stond, maar ik vraag me wel af hoe ik eea ga doen als het een niet-gelovig iemand betreft die WEL dicht bij me staat en waarbij ik ook vanzelfsprekend de uitvaart bezoek. Ik heb in m'n hele leven nog maar 1x een begrafenis meegemaakt, toen ik 11 was ofzo. Ik vraag me nu heel erg af hoe ik bij een uitvaart van een niet-gelovige zal staan als allemaal emotionele mensen om me heen dingen uiten in de trant van "hij is nu op een betere plek" of "moge hij in vrede rusten". En als christen gevraagd worden waar je denkt dat Pietje nu zou zijn en eerlijk antwoord moeten geven...

Mijn antwoord zou dan zijn: "geen idee waar hij is, maar ik zal er zeker voor bidden dat hij bij God mag zijn".
Maar, als je gelooft dat niet-christenen naar de hel gaan direct na hun dood, dan zit je in een vervelende situatie - en daar doel je op, als ik het goed heb.

Je hoeft 't iig niet van de daken te schreeuwen. Als iemand een eikel was, dan ga je op z'n begrafenis ook niet tegen de nabestaanden zeggen "veel sterkte, maar het was wel een eikel he". Op zo'n moment komen zaken als "respect voor de dode" om de hoek kijken.

Maar als mensen je er gewoon naar vragen, dan zou ik niet liegen. Dat is ook een van de redenen waarom ik dat standpunt niet met je deel: ik zou het nooit over mijn lippen kunnen krijgen om van iemand te zeggen "die is in de hel". Maar als je dat gelooft, moet je daar ook open in zijn.

Hoe gaan jullie hiermee om? 't Is natuurlijk niet zo dat uitvaarten wekelijkse kost zijn, maar ik vraag me wel af hoe je mensen troost kunt bieden zonder de waarheid geweld aan te doen. Ik ken bv iemand wier vader door darmkanker nog een paar jaar over heeft, maar ze geloven niet. Als zij dan troost zoekt bij me... .

Da's een van de fijne dingen van geloven: je kunt er elkaar geweldig goed mee troosten. Als mijn nabije familieleden gaan overlijden (allemaal niet-christenen), dan doet geloof er niet toe in dat hele proces. Je troost elkaar met weetikveelwat, de gedachte dat het lijden snel voorbij zal zijn, of achteraf de gedachte dat het lijden kort is geweest en dat wellicht de persoon in kwestie wel uitzag naar de rust van de dood - wat weer niet opgaat als diegene juist dolgraag nog 20 jaar wilde verderleven. Troost geef je elkaar dan op een volstrekt niet-religieuze manier. Op mezelf zal ik dan wel bidden (hoop ik ) en zo nu en dan een kaarsje branden oid, maar zoiets kan je niet delen.

Heb ik onlangs nog goed gemerkt bij de uitvaartplechtigheid van mijn opa's broer. En als straks mijn opa overlijdt zal het op dezelfde manier gaan: klein, sfeerloos, grijs zaaltje. Twee familieleden die wat zeggen. Een of andere duffe gast-van-het-crematorium met een introverhaal. Hier en daar wat snikkende mensen en na afloop thee met cake. Ik vind het een beetje een "zielloze" manier om afscheid te nemen. In stilte heb ik daar wel gebeden voor deze oudoom, maar dat blijft een rare gewaarwording als je tussen mensen zit die dat niet delen.

Oke, even hak/takwerk

Als iemand door zoveel leed heen moet, dat hij uiteindelijk meent geen andere uitweg te hebben dan zelfmoord te plegen, dan kun je alleen maar bidden dat hij eindelijk zijn rust mag hebben gevonden.

Als je zelf al aangeeft dat je er vragen over hebt, over wat te doen, wat kun je dan beter doen dan die vragen bij Hem neer te leggen?

waarom zou je wel voor de levenden bidden en niet voor de overledenen? Uit het oog, uit het hart? Als iemand die ik ken zou overlijden, dan zou ik in mijn onvermogen er alles aan willen doen om te proberen te zorgen dat er goed voor hem gezorgd wordt. wat is er mis met God vragen diegene mee te nemen aan Zijn Hand, om samen Zijn Koninkrijk binnen te gaan?

Wie zijn wij hier op aard om maar een kruimeltje te begrijpen van Gods plan? Wij zijn wij hier op aard om zelfmoordenaars na hun dood zo af te danken 'want ze gaan toch naar de hel'? God hoort alle gebeden, God verhoort soms ook gebeden, zou God dan geen gebed om genade willen horen, of wellicht zelfs willen verhoren?

Bidden? Bij twijfel altijd doen!

Ik kan me herinneren dat we een keer een discussie gehad hebben over hel enzo. Daar kwam toen ook de kwestie 'vagevuur' naar voren.

Zelf denk ik dat je als christen wat voor mensen die niet gelovig zijn kunt betekenen door er voor ze te zijn. Om te troosten heb je niet hele preken nodig, maar is het soms al genoeg om je een vriend/vriendin te tonen en mee te huilen.
Maar goed... idd hoe als een niet-crhisten vragen heeft over het leven na de dood? Ik vind t zelf heel moeilijk. Vooral omdat ik het begrip hel al heel lastig vind. Ik geloof niet dat de hel een vuur is waar ongelovigen zullen branden ofzo.
Ik ga ff voor je proberen deze discussie voor je terug te vinden ok?

Btw: leuk dat je zo actief bent op forum Tsjoardster!! Mooi dat er weer eens wat topics op t geloofonderdeel gepost worden!

Ik wil jouw Topictitel NIET aanvullen met 'gaat die persoon naar de hel' maar misschien kun je hier wat mee?

http://www.icht.nl/forum/onderwerp957.html?highlight=vagevuur

Als je zelf al aangeeft dat je er vragen over hebt, over wat te doen, wat kun je dan beter doen dan die vragen bij Hem neer te leggen?

Dat in elk geval .

waarom zou je wel voor de levenden bidden en niet voor de overledenen? Uit het oog, uit het hart? Als iemand die ik ken zou overlijden, dan zou ik in mijn onvermogen er alles aan willen doen om te proberen te zorgen dat er goed voor hem gezorgd wordt. wat is er mis met God vragen diegene mee te nemen aan Zijn Hand, om samen Zijn Koninkrijk binnen te gaan?

Ik weet het niet... ik heb het gevoel dat ik God dan vraag Zijn oordeel te veranderen. Ik voel me niet in de positie daarvoor.

Wie zijn wij hier op aard om maar een kruimeltje te begrijpen van Gods plan? Wij zijn wij hier op aard om zelfmoordenaars na hun dood zo af te danken 'want ze gaan toch naar de hel'? God hoort alle gebeden, God verhoort soms ook gebeden, zou God dan geen gebed om genade willen horen, of wellicht zelfs willen verhoren?

Bidden? Bij twijfel altijd doen!

Ik wil niemand afdanken... ik zeg ook niet dat een zelfmoordenaar per definitie naar de hel gaat; Jezus oordeelt daarover, niet ik. Maar zoals ik al zei heb ik het gevoel dat ik me qua rechtvaardigheidsgevoel boven Hem zou stellen als ik Zijn oordeel ga verbidden. En ik voel me gewoon machteloos dan. Ik vertrouw op Zijn rechtvaardige oordeel en dat Hij ook zal voorzien voor hen die nooit een eerlijke kans hebben gehad Jezus aan te nemen en dat heb ik aangaande de betreffende persoon wel tegen Hem gezegd. Maar ik ga Hem echt niet vertellen wij Hij Zijn koninkrijk moet binnenlaten en wie niet. Maar als ik er falikant naast zit met m'n gedachtengang hoor ik dat natuurlijk graag...

In die 'helledraad' heb ik trouwens wel een interessant citaat uit Romeinen zien staan (over hen die de wet niet hebben maar er van nature wel naar leven), heb ik op zich ook wel een interessante stelling over, maar da's meer iets voor een nieuw topic denk ik .

Maar zoals ik al zei heb ik het gevoel dat ik me qua rechtvaardigheidsgevoel boven Hem zou stellen als ik Zijn oordeel ga verbidden. En ik voel me gewoon machteloos dan. Ik vertrouw op Zijn rechtvaardige oordeel

dit herken ik helemaal

en toch...
God had al geoordeeld het volk Israel uit te roeien nadat ze een gouden kalf hadden gemaakt. Mozes ging toch nog bidden, en God veranderde zijn oordeel...

Ik vind het ontzettend moeilijk, maar heb er helaas ook mee te maken. Ik vind het moeilijker te verwerken als iemand niet gelooft, maar vaak kan je de nabestaanden wel troost/ medeleven bieden door te laten blijken dat je voor ze bidt. Het zegt hun misschien niet direct inhoudelijk iets, maar ze vinden het fijn weet ik uit ervaring.

Maar ik ga Hem echt niet vertellen wij Hij Zijn koninkrijk moet binnenlaten en wie niet. Maar als ik er falikant naast zit met m'n gedachtengang hoor ik dat natuurlijk graag...

Je hoeft het Hem niet te vertellen, maar je kunt het Hem toch wel vragen?

Iemand heeft natuurlijk ook een eigen keus. Sommige mensen kiezen tegen God. In hoeverre heb je zoiets in de hand, kun je de wil van een mens naar je hand zetten? Kún je dat uberhaupt wel? Ik bid vaak dat iemand beschermd wordt tegen de duisternis, dat hij/zij vrij zal kunnen kiezen. Of dat de Vader sterker aan iemand trekt dan dat de wereld aan diegene trekt. Maar waar is de vrije wil dan nog in dat laatste soort gebed?